Երկար ժամանակ է,ինչ մտածում եմ,թե ինչո՞ւմն է պատճառը,որ իմ ասած բոլոր գաղտնիքները ուշ թե շուտ իմանում են բոլորը։Ցավոտ է,երբ քեզ դավաճանում է այն մարդը, ում վստահում էիր ամեն-ամեն ինչ,ում վստահում էիր կյանքդ։Սկսում էս էլ չշփվել տվյալ մարդու հետ և ոչ ոքի չեք վստահում՝մտածելով, որ եթե դավաճանեց ՆԱ, կդավաճանեն բոլորը։Սկսում ես աստիճանաբար փոխվել,դառնում ես ուրիշ,հոգիդ տակնուվրա է լինում,իսկ երբ նրան ես տեսնում , ուզում ես գնալ,գրկել ու ասել,որ դու ուզում ես ամեն ինչ լինի այնպես, ինչպես առաջ էր…բայց հանկարծ արցունքներդ չեն թողնում անգամ ինչ-որ բան մտածել և այդ պահին հիշում ես այն լավ օրերը,որ իրար հետ եք անցկացրել,այդ անմոռանալի հին ու լավ օրերը,որոնց մեջ այնքան իմաստ կար։Նա այդ ժամանակ այնքան ջերմ էր և ուշադիր,կարծես բացի քեզնից ոչ ոք նրան չէր հետաքրքրում,բայց նրա արարքները ցույց տվեցին ճիշտ հակառակը։
Եվ հիմա, երբ հիշում եմ այդ ամենը, նորից սկսում եմ լացել,նորից ուզում եմ գրկել նրան , բայց հպարտությունս թույլ չի տալիս,բայց էլ երբեք առաջվա սխալը չեմ կրկնի։∞
