Գեղեցիկ,նուրբ ու հմայիչ աղջիկ էր Աննան: Դեռ փոքր էր, երբ բոլորը ասում էին,որ նա գեղեցկուհի է: Սակայն այդ գեղեցկությունը կորցրեց իր սիրո պատճառով,իր խոսքերով ասած մեծ սխալի հետևանքով:Ամեն անգամ, հիշելով իր պատմությունը, նրա աչքերը լցվում են արցունքով:
Երբ նա խոստովանեց, որ սիրում է ինձ, ես այդ ժամանակ 9-րորդ դասարան էի: Նա մեր բակի լավագույն տղաներից էր ու հենց այդ տարի էլ ավարտել էր դպրոցը:Ամեն օր, երբ գնում էի դպրոց, սեղանիս մեկ վարդ էր դրված լինում. արդեն գիտեի, որ դա դու ես:Դու ասում էիր, որ սիրում ես ինձ, իսկ ես այդպես էլ համարձակություն չունեցա բարձրաձայն խոստովանելու:Երբ ուզում էի քեզ նայել, շուռ էի գալիս դպրոց և թաքուն դռան այն կողմից նայում էի, թե ինչպես ես գալիս, վարդը դնում և արագ հեռանում:Երբ ասում էիր, որ սիրում ես ինձ, ցանկանում էի ես էլ գոռալ ու բոլորին ասել, թե ինչքան շատ եմ սիրում քեզ, բայց այդպես էլ չհամարձակվեցի:Բայց ես ցույց էի տալիս, որ քեզ սիրում եմ իբրև եղբայր: Շատ կուզենայի, որ դա այդպես լիներ, շատ անգամներ նույնիսկ երազում էի, որ քեզ մոռանամ, սակայն այդպես էլ չստացվեց:Երբ մի օր քեզ չէի տեսնում, շատ էի լաց լինում: Բայց ես բնավորությամբ շատ աշխույժ եմ ու միշտ խոսում և ծիծաղում եմ: Եթե անգամ տխուր եմ լինում, իմ սրտում ինչ-որ բան է կատարվում, որը ցույց չէի տալիս ոչ մեկին և ուրախ էի ձևանում: Ժամերով պառկում ու վերմակի տակ թաքցնում էի իմ արցունքները: Վախենում էի արտահայտել այն մեծ սերը, որ զգում էի քո հանդեպ:Իսկ դու միշտ ու ամեն օր այնպես էիր անում, որ ես զգայի, թե դու ինչպես ես տառապում: Բայց դու երևի այդպես էլ չհասկացար, թե ինչքան եմ սիրում քեզ:Անցավ երկու տարի դու չդադարեցիր ինձ սիրել, իսկ ես փորձում էի ավելի ընկերանալ քեզ հետ, ու երևի հենց դա էլ իմ սխալն էր:Հետո եկավ քո բանակ գնալու ժամանակը: Դու եկար ինձ հաջողություն մաղթելու` գնալուցդ մեկ օր առաջ: Ասացիր, որ ես թանկ եմ քո համար, բայց ասացիր նաև, որ այս երկու տարիների ընթացքում այն ես հասկացել, որ քեզ երբեք չեմ կարողանալու սիրել:Դու երդվեցիր ինձ այլևս չանհանգստացնել ու հեռացար: Իսկ ես կանգնել էի լուռ ու արտասվում էի:Դու այդպես էլ չհասկացար, թե ինչքան եմ քեզ սիրում…