Սերը տևում է լոկ մի կարճ ակնթարթ: Մենք ամեն ակնթարթին սիրում ենք այլ կերպ, սիրում ենք յուրովի: Զգացմունքը իր բնույթով չի փոխվում, բայց զգացողությունն է
ուրիշ... Մենք միշտ սիրում ենք մեր սրտի ամբողջ զորությամբ, բայց հասկացա, որ մի մատանին ինձ ստիպեց ավելի ուժգին սիրել, մինչդեռ առաջ կարծում էի, որ ավելի շատ անհնար է: Սրտիս խորքում նույն սերն եմ զգում, բայց նույնիսկ աշխարհն այնքա՜ն տարբեր է: Առանց այն էլ ամուր սիրո կապն ավելի է ամրացել, ու ես վստահ եմ, որ ողջ կյանքս երջանիկ է անցնելու, քանի որ ընտրել եմ նրան՝ իմ միակին: Գուցե այս զգացողությունը նրանից է, որ պայքարել ենք, պայքարել ենք հարյուրավոր կիլոմետրերի, մարդկանց անվստահ հայացքների, մեր հոգին կրծող խանդի զգացողության ու անսահման կարոտի դեմ...Ի վերջո մեր երջանկությունը ինքներս ենք ստեղծել մեր ձեռքերով: Հիմա հասկանում եմ, որ կյանքում ամենամեծ երջանկությունը ընտանիքն է, ընտանիք, որտեղ կլինի սեր, հարգանք ու անմնացորդ նվիրում: Ու կյանքիս իմաստը այդ ընտանիքի ամրության մեջ է լինելու: Սիրում եմ նրան ու վստահ եմ, որ խոր ծերության պահին, երբ անօգնական կգրկեմ նրան, նորից կզգամ, որ սերս չի մարել:
