Երբ մարդ կյանքում գրեթե ոչինչ չի ունենում, ամեն չնչին բանին սկսում է մեծ կարևորություն տալ:
Երբ վերջապես տեսնում ես շրջապատիդ իրական գույները, գիտակցո՛ւմ ես: Այդժամ հասկանում ես, թե ինչ է նշանակում լինել իրատես: Ցավալի է, երբ հասկանում ես, որ առանց ՆՐԱ չի լինի, բայց առաջվանն էլ չի՛ լինի: Ժամանակը փոխում է յուրաքանչյուր եղելություն: Կա՛մ քո դեմ, կա՛մ քո օգտին: Կախված քո դրությունից: Ու երբ արդեն գիտակցում ես, առաջ են գալիս մի շարք դժվարություններ, որոնք ստիպում են համակերպվել…Հասկանո՛ւմ ես, որ միայնակ ես: Էլ չե՛ս ջերմանալու մարդկային զգացողություններով, քո մեջ էլ չի լինելու ջերմություն: Հասկանում ես գիտակցության դժվարությունը:
Ես չգիտեմ `ինչից սկսեմ… և չգիտեմ `արժի՞ արդյոք սկսել…
Ամեն լավի ետևում կա վատը: Սակայն ես վստահ էի, որ դա պետք չէ բծախնդրորեն փնտրել, բայց… Կրկին այն դեպքերից է, երբ կոպիտ սխալվում եմ: Երբ նկատում ես վատը, ապա կորուստը կործանարար չի՛ լինում: Ու այս տխուր գիտակցության ժամին հասկանում եմ շա՜տ ու շա՜տ երևույթներ, որոնց առաջ չէի գտնում բացատրություն: Դժվարությունները գուցե և շատ են, բայց ստեղծված են հաղթահարելու համար: Եվ ես կփորձե՛մ… Պիտի երբեմն ուղղակի համակերպվես՝ ստեղծելով նորը: Ուղղակի պետք է ընդունես՝ անցնելով առաջ: Պիտի հասկանաս, որ շարունակե՛ս… Ու ծագած դժվարությունները պիտի՛ անցնես: Այսպես, մեծ դժվարություններով, տեղի- անտեղի մտքերով, ու մի փոքր հույսով դեռ առաջ եմ գնում:
Գնում եմ գիտակցաբար արդեն այս ամենից…
Ասում են, թե սպիների վրա նա է ծիծաղում, ով վերք չի տեսել: Այդ ծիծաղներից ես այսպես սկսեցի նայել կյանքին: Արդեն փոխված աչքերով նայում եմ հեռու՜ն: Զգում , թե ինչքան բան կա, որ դեռ պիտի գիտակցեմ: Զարմանո՜ւմ ու սարսափո՜ւմ… Ու թեկուզ այդպես՝ լիովին տարակուսած, ես վստահ եմ, որ այսպիսի դժվար օրեր դեռ շա՜տ ու շա՜տ պիտի հաղթահարեմ:
