Ու երբեմն լռությունը մեր երակներով հոսող արյան գույնն ունի: Կարմի՜ր լռություն:Այդ լռության մեջ կարող ես տեսնել նույնիսկ սիրտը քո: Այն լի է ցավով, տառապանքով, անցած օրերի տխուր ձայներով: Ձայներ, որոնք իրենք իրենց սարսափից դարձել են կարմիր լռություն: Ու երբ նայում ես հայելուն, նույնիսկ սեփական պատկերդ հետդ չի խոսում: Նա լռում է ոչինչ չզգալու դառը վիճակից ու հոգին կրծող դատարկությունից: Դու նախանձում ես անմեղ մանուկին, որը ժպտում է իսկապես անկեղծ: Իսկ քո ժպիտի տակ կա ահռելի ցավ: Ցավո՜տ լռություն: Դու նախանձում ես բարի ծերունուն, որն իր անցյալին նայում է արդեն իր խաղաղ հոգով: Իսկ դու քո ներկան թաղել ես անցյալի մութ ստվերներում: Ստվերո՜տ լռություն: Ու նախանձում ես այն ջահել սրտին, որի մեջ սիրո հուր է բոցկլտում: Իսկ դու քո սերը թողել ես հեռվում, հեռու՜ անցյալում: Անսե՜ր լռություն...
