…Հիմա եկել ես, ինչ-որ մեղքեր ես ուզում քավել: Ո՞վ ես դու,  իմ մեջ ինչ-որ բան փնտրելու համար: Քեզ թվում է,  թե  ամեն ինչ կրկին առաջվա՞նն է: Ո՛չ: Զուր  են անտեղի չարչարանքներդ, երբ դատարկություն է: Ա՜խ, հիշում եմ, երբ մի ժամանակ…չէ՛  ,էլ չեմ էլ ուզում հիշե՜լ… Ի՞նչը հիշեմ, կամ ինչի՞ հիշեմ: Ինչի՞  ես նոր հիշել, որ իմ մեջ մի բան շեղել ես: Մի՞թե նոր ես հասկացել: Ա՜ , երևի նոր եմ պետք: Ատում եմ,  երբ առանց որևէ ամոթի թաքցնում են, որ դու իրենց պետք ես, դրա համար էլ հիշե՜լ են: Կորչե՛ք հավետ:  Չեմ ուզում տեսննել այլևս կեղծավորների: Ու դու ,դրանց վառ ներկայացուցիչը լինելով,  փորձում ես նախկինից գտնել փշրանքնե՜ր: Շտապեմ հիասթափեցնել՝ ոչինչ չկա: Չկա ոչ մի բան, որը քեզ պետք կգա. ո՛չ բարություն, ո՛չ միամտություն, և ո՛չ էլ կարեկցանք… Այդ մարդկային հատկանիշները հավետ կորան մութ անցյալում: Գնա՛, մի՛ փորձի՜ր, ես այդ ամենը կորցրել եմ այնքա՜ն հեռու, որ երբեք էլ չգտնեմ: Շատ եմ տուժել դրանց պատճառով: Գնա՛, ինքդ քո մեջ գտի՛ր այդ ամենը: Դե՞, փորձի՛ր: Չե՞ս  հավատում, ճի՜շտ եմ ասում դատարկ եմ մարդկայնությունից, չկա՜ անցյալը: Բայց և հասկանում եմ, որ քեզ համար մեկ է ամեն ինչ: Չկա՜ր այդ ամենը: Քեզ համար անհասկանալի է այն ցավը, որը քամեց սիրտս, ու դա գուցեև լավ է: Դու դա չե՜ս հասկանա, քանզի սեփական հարվածդ էր պատճառը:  Դու ունակ չես մարդկային այնպիսի դաժան հույզեր հասկանալ, ինչպիսիք է հե՛նց այդ ցավը: Այո՛, բայց ես արդեն գիտակցում եմ, դե հիմա դու փորձիր այդ: Գուցե գա օր, որ գիտակցես դու իրոք, թե ինչ է ցավը այն , որը դու տվեցիր: Այդ ժամանակ ուրախ կլինեմ , քանզի դու էլ փորձեցիր, իսկ հիմա գնա՛, ոչինչ չկա՜, դու տարե՛լ ես քեզ հետ ամեն ինչ. . .