Կյանքը մի անհասկանալի, աննկարագրելի, գուցե և աննպատակ բան է:Բայց այդ հատուկ նպատակ չունեցող կյանքն այնքան է մարդկանց ցավեցնում,ստիպում լաց լինել,զղջալ ծնվելու համար,չարանալ,հիասթափվել ու երազել...Երազել մեռնելու մասին:Չէ՞ որ կողքիդ լինում են մարդիկ,ովքեր ամեն օր մի բան անում են,որպեսզի քեզ վնասեն,ցավ պատճառեն,ազդեն տրամադրությանդ ու ներաշխարհիդ վրա,խափանեն պլաններդ ու դու այլևս չես ուզում շարունակել,դու հանքստություն չունես,դու դատապարտված ես....Ու քեզ թվում է,որ ելք չկա,մտածում ես,թե որ կամուրջն է ավելի աննկատ վայրում,որ մեքենայի տակ դիտավորյալ ընկնես,որտեղից պարան գտնես:Ու ի՞նչ...Պետք է թույլ տաս քո սխալներով տանջել նաև ծնողների՞դ,որ այնքան երազանքներ ունեն քեզ հետ կապված:Ու՞ր պետք է հասնես և ու՞մ պետք է ապացուցես,որ հաղթել է քեզ:
Ոչ...Ամեն տեղ կա մի բան,որ թեկուզ փոքրիկ,աննշան է,բայց ունի ուրախանալու առիթ:
Նայիր շուրջդ,սիրածդ մարդկանց, ընկերներիդ, հարազատներիդ, ծնողներիդ.... Իսկ եթե նրանք քեզ չեն հետաքրքում,ինչպե՞ս չես մտածում քո միակ ու ամենագեղեցիկ,բարի,նվիրված սրբի՝մոր մասին,որ ամեն դրության մեջ զոհում է իրեն ու քեզ օգնում...
Մոռացեք այդ չնչին պատճառները,ավելի ցավոտ միջադեպեր էլ են լինում,երջանիկ եղեք,քանզի կյանքը տրվում է մեկ անգամ ու վայելել է պետք.... |
