Ինչ-որ անորոշություն է ինձ պարուրել: Չկա՜ կրկին այն ամենը: Այլևս ոչինչ առաջվանը չէ՛: Փոխվու՜մ է ամեն ինչ, անգամ այն ամենը, ինչը մեզ համար ընդմի՜շտ էր… Այս զգացումն էլ է կորել: Անորո՜շ դատարկություն, անիմա՛ստ դատարկություն, և վերջապե՜ս՝ մռա՜յլ դատարկություն: Ո՞ւր է այն ամենը, ինչը ես սիրում էի աշխարհում: Մի՞թե ամենը չքացավ: Այո՛, ու անդա՛րձ: Ու դրանից ցավում է հոգիս: Օրեցօր զգում եմ ,թե ինչպես է հատիկ-հատիկ քանդվում իմ չքնա՜ղ աշխարհը: Գուցե շա՜տ էին սխալները: Ու հիմա դատարկ եմ ես: Դատարկ անգամ մարդկային հույզերից ու զգացումներից: Խորը անդունդում եմ, ուր միայնակ եմ կանգնած: Մոլո՜ր եմ… Ու ինչպե՞ս դուրս գալ անդունդից: Ո՞ւր գնալ այդ ամենից հետո: Մտածու՜մ եմ, ու չեմ հասկանում, թե ի՞նչ մնաց ինձ : Ու չկա՜ էլ, որևէ բան…: Չկա՛ ոչինչ ասելու, չկա՛ ոչինչ անելու, ուստի այս է իրականությունը:
Ու այս սարսափելի իրականությունը, կամաց-կամաց կործանում է ինձ...
... Ու որքա՜ն էլ իմ դեմ ելնի ողջ աշխարհը, մեկ է, պիտի անվերջ ես հուսամ, որ մի օր
կգա անցյալը, որտեղ ես իսկապե՛ս ես էի, իսկ աշխարհը՝ այլ էր…
…Իսկ հետամնաց արփին , վերջապես, ծագում է դրսում , ծագում ՝՝ կեսօրին ,
աշխարհը ներկում ՝ծաղր ու ծանակով :
Պ. Սևակ
